روزگاری جاده بودم

روزگاری جاده بودم                                                       جاده ای غرق تردد

جاده ای کز رفت و آمد لحظه ای خالی نمیشد           من که بسیاری رفیقان را به آبادی رساندم

عاقبت خود ماندم و ویرانه ی تنهایی خود

دلم بد جوری گرفته از این همه بی معرفتی

از این همه نامردی از این همه بهانه

حتی کسی که چند سال باهاته یک روز ترکت میکنه و میره

تنهات میزاره و حتی نمیپرسه تو دلت چی میگذره

دلم بد جور گرفته بد جور

همین...